Ja: Witam i dziękuję, że zechciał Pan ze mną porozmawiać. Jak to się stało, że został Pan kosiarzem?
Kosiarz: Witam. Jak szukałem pracy tylko tu był wolny etat.
J: Jak wspomina Pan początki swojej pracy?
K: Było ciężko. Jest to praca bardzo specyficzna i wymagająca silnej osobowości i odporności psychicznej.
J: Lubi Pan to co robi?
K: Trudne pytanie, robię to już tyle lat, że się przyzwyczaiłem i chyba nawet polubiłem.
J: Jakby miał Pan możliwość jeszcze raz wybrać swoją drogę, jak ona by wyglądała?
K: Zawsze lubiłem muzykę i chciałem zostać piosenkarzem, ale ponieważ nie mam ładnego głosu to raczej nie zrobiłbym w tej branży kariery.
J: Jak wygląda Pana droga z duszą?
K: Gdy nadchodzi kres ludzkiego życia i ciało umiera pojawiam się ja. Czasami dusze są już przygotowane na moją wizytę, a czasem kompletnie nią zaskoczone. Zawsze rozmawiam z duszą, tłumaczę co się stało i co stanie się później. Razem wyruszamy w drogę, a podczas tej podróży dużo się dowiaduje o człowieku, o jego życiu. Jestem tą ostatnią osobą, z którą może porozmawiać. Końcem wspólnej podróży jest specjalna poczekalnia, gdzie odbywa się przydział i segregacja dusz do poszczególnych sektorów: nieba, piekła i czyśćca.
J: Dziękuję za rozmowę
K: Również dziękuję i do zobaczenia

Ja: Witam i dziękuję, że zechciał Pan ze mną porozmawiać. Jak to się stało, że został Pan kosiarzem?
Kosiarz: Witam. Jak szukałem pracy tylko tu był wolny etat.
J: Jak wspomina Pan początki swojej pracy?
K: Było ciężko. Jest to praca bardzo specyficzna i wymagająca silnej osobowości i odporności psychicznej.
J: Lubi Pan to co robi?
K: Trudne pytanie, robię to już tyle lat,...

Kosiarz, Kosiarz, łapie,
babcie twoją złapie.
Od Babci do mamy, każdy będzie pociachany.

Kosiarz, Kosiarz, łapie,
nikt mu nie umknie,
każdego krew rozchlapie

Kosiarz, Kosiarz, łapie,
i wszystkich wyłapie,
czy dziecko, czy starzec co ciężko chrapie.

Kosiarz, Kosiarz, łapie,
i ty dostaniesz po czapie,
Kosiarz już do ciebie człapie.

- Tym wierszykiem straszy się dzieci, jak pan się z tym czuje?
- Szczerze? Okropnie.
- Proszę rozwinąć.
- To mój zawód, robię co muszę, wcale nie sprawa mi to przyjemności.
- No dobrze, a czym chciałby się pan zajmować.
- Uwielbiam kosić trawę. Biorę zamach kosą, a dokoła rozchodzi się zapach świeżych ziół, kwiatów i innych soków roślinnych, wspaniałe uczucie.
- Więc czemu się pan tym nie zajmie?
- A kto mi za to zapłaci? Teraz wszyscy koszą kosiarkami...

Kosiarz, Kosiarz, łapie,
babcie twoją złapie.
Od Babci do mamy, każdy będzie pociachany.

Kosiarz, Kosiarz, łapie,
nikt mu nie umknie,
każdego krew rozchlapie

Kosiarz, Kosiarz, łapie,
i wszystkich wyłapie,
czy dziecko, czy starzec co ciężko chrapie.

Kosiarz, Kosiarz, łapie,
i ty dostaniesz po czapie,
Kosiarz już do ciebie człapie.

- Tym wierszykiem straszy się dzieci,...

Miło mi ogłosić, iż jeden z Kosiarzy zgodził się udzielić wywiadu.
- Witam. Mam się zwracać do Ciebie per Kosiarz?
- Możesz, nie mam nic przeciwko.
- Cóż, od razu zrzucę bombę i zapytam: jak to jest odbierać ludziom życie?
- W tej chwili, czy masz na myśli początki, końce...?
- Nie wiem do czego zmierzasz...
Ciężko wzdycha.
- Bycie Kosiarzem nie jest czymś, co się wybiera. My nawet się nie rodzimy. Po prostu pojawiamy się na tym padole i od razu wiemy dlaczego tu jesteśmy. Niektórzy z nas z początku przejmują się tym co robią. Każde odebrane życie jest dla nich czymś strasznym, mimo że po to istniejemy. Ale po kilkudziesięciu latach, zgonach, sama sobie odpowiedz, po prostu czujesz otępienie.
- Tak jak z chodzeniem do pracy...
- Tak, można to określić w ten sposób. Nie lubisz swojej pracy, jednak musisz ją wykonywać.
- Czy są jakieś pozytywne strony Twojego...zawodu?
- Dla mnie? Nie. Ale dla was, ludzi, owszem. Dzięki nam nie dochodzi do przeludnienia.
- Czy macie wpływ na wybór swojej "ofiary"? Czy możecie powiedzieć: nie, tego nie zabiję.
- Nie.
- Czy możecie przestać to robić?
- A chciałabyś, by tak było? Wyobraź sobie, że kilkaset tysięcy ludzi nie umiera, wciąż pojawiają się nowe osoby na świecie. Walka o jedzenie byłaby kwestią czasu. Tak czy siak zginęlibyście, może inną, gorszą śmiercią.
- Chciałbyś być kimś innym?
- Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, nie znam innej...egzystencji niż ta obecna.
- Dziękuję za wywiad, za szczerość.
- Dziękuję za chęć rozmowy ze mną.

Miło mi ogłosić, iż jeden z Kosiarzy zgodził się udzielić wywiadu.
- Witam. Mam się zwracać do Ciebie per Kosiarz?
- Możesz, nie mam nic przeciwko.
- Cóż, od razu zrzucę bombę i zapytam: jak to jest odbierać ludziom życie?
- W tej chwili, czy masz na myśli początki, końce...?
- Nie wiem do czego zmierzasz...
Ciężko wzdycha.
- Bycie Kosiarzem nie jest czymś, co się...

- Ja nazywam się Jan Pozytywny, a to jest ulubiony program widzów w wieku od lat 5 do 105 – „Jasna strona mocy”. Już za chwilę moim gościem będzie 100-letnia pani Ania z Bydgoszczy, która zdradzi nam przepis na długowieczność, ale przedtem powitajmy gorącymi brawami… Kosiarza! Tylko u nas! Ekskluzywny wywiad! Panie Kosiarzu, dziękuję za przyjęcie naszego zaproszenia!
- HRRRRRRR.
- Ha, ha! Widzę, że ktoś się naoglądał „Gwiezdnych Wojen”. Czy pana idolem jest Lord Vader?
- HRRRRRRR.
- No dobrze, pożartowaliśmy troszkę, a teraz przejdźmy do poważnych pytań. Jak pan sobie radzi z tak stresującym zajęciem? Pana zawód nie należy do popularnych. W rankingach zaufania publicznego jest na przedostatnim miejscu, wyprzedzając jedynie polityków.
- HRRRRRRR.
- (szeptem: A ten znowu swoje…) A co z wyrzutami sumienia, bezsennością czy stawaniem przed trudnymi wyborami?!
- HRRRRRRR.
- Ha, ha! To bardzo zabawne. Reszta pytań do naszego wyjątkowego gościa już po przerwie reklamowej. Zeszliśmy z anteny? Co ty odstawiasz?! Czuję w kościach jak spadają nam słupki oglądalności! Zacznij w końcu odpowiadać na pytania albo ochrona wyprowadzi cię ze studia!
I już wracamy do rozmowy z Kosiarzem. Jak trafił pan do tej branży?
- HRRRRRRR.
- Czy to rodzinna tradycja?!
- HRRRRRRR.
- No tak. Dziękuję za rozmowę. A teraz zapraszam naszego kolejnego gościa… (do słuchawki: jak to uciekała ze studia?!) Mam dość tej roboty! A mogłem zostać prowadzącym „Koła fortuny”!!

- Ja nazywam się Jan Pozytywny, a to jest ulubiony program widzów w wieku od lat 5 do 105 – „Jasna strona mocy”. Już za chwilę moim gościem będzie 100-letnia pani Ania z Bydgoszczy, która zdradzi nam przepis na długowieczność, ale przedtem powitajmy gorącymi brawami… Kosiarza! Tylko u nas! Ekskluzywny wywiad! Panie Kosiarzu, dziękuję za przyjęcie naszego zaproszenia!
-...

- Dziś w studiu goszczę jednego z tych, którzy przychodzą gdy wybije nasza ostatnia godzina. Panie Kosiarzu dziękuję, że jednak zgodził się pan na ten wywiad. Co się zmieniło, że postanowił Pan wpaść do studia i udzielić odpowiedzi na kilka pytań?
- Byłem akurat w pracy po drugiej stronie ulicy i pomyślałem, że wpadnę na chwilę.
- Zdejmie Pan kaptur? Nie widzę Pana twarzy.
- Nie chciałbym żeby rozpoznała mnie Pani na ulicy.
- Rozumiem. Może nam Pan powiedzieć jak wyłącza się uczucia, żeby nie przeszkadzały w pracy?
- To pytanie do moich kolegów po fachu. Ja nie odcinam emocji. Dzięki nim widzę ludzi, którym mam odebrać życie jako istoty, które kochały, smuciły się miały marzenia, a nie tylko jak zlecenie do wykonania.
- Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. Zatem zabijanie przychodzi Panu trudniej niż innym Kosiarzom?
- Nie. Po prostu podchodzę do tego w nieco inny sposób.
- Czy miał Pan jakieś niespodziewane zdarzenia w swojej, że tak powiem karierze?
- Był jeden taki przypadek. Pewna kobieta zapytała czy zanim ją zabiję zechcę napić się z nią herbaty. Była samotna i od lat nie miała z kim porozmawiać więc zgodziłem się, a potem ona wstała i kazała mi zrobić to co muszę. Większość ludzi prosi o więcej czasu, niektórzy uciekają, a ona był pogodzona z tym co nieuniknione. To był najbardziej niezwykły moment w mojej pracy.
- Zechciałby nam…
- Przepraszam, nie mam więcej czasu. Za pięć minut mam kolejne zlecenie. Miłego dnia i do zobaczenia wkrótce.
- Do wi… Jak to wkrótce?!

- Dziś w studiu goszczę jednego z tych, którzy przychodzą gdy wybije nasza ostatnia godzina. Panie Kosiarzu dziękuję, że jednak zgodził się pan na ten wywiad. Co się zmieniło, że postanowił Pan wpaść do studia i udzielić odpowiedzi na kilka pytań?
- Byłem akurat w pracy po drugiej stronie ulicy i pomyślałem, że wpadnę na chwilę.
- Zdejmie Pan kaptur? Nie widzę Pana twarzy.
...

Piotr: Wysłannik śmierci, sędzia niezaprzeczalny, żniwiarz żywota. Czy słysząc te określenia czujesz dumę czy żałość?

Kosiarz: (wzdycha) To nie jest takie proste. Zawód jak każdy inny, może nieco bardziej radykalny od takiego piekarza, ale praktycznie niczym się to nie różni od każdej innej kariery.

P: Wypowiadając te słowa udowadniasz, że wiesz co nieco o innych zawodach. Zajmowałeś się kiedyś czymś innym zanim zacząłeś odbierać życia?

K: Kiedyś pracowałem w spedycji, ale po pewnym czasie uznałem, że to zbyt spokojna praca. Potrzebowałem jakiejś rozrywki, coś że poczuję, że żyję. No i zarobki były niskie.

P: Uważasz, że to na miejscu by odbierać życie a tym samym czuć, że się żyje?

K: Dlaczego miałbym czuć żal czy chociażby współczucie? Czy nauczyciel żałuje, że naucza? Czy chirurg żałuje ratowania pacjentów?

P: Ale Ty odbierasz życia. Nie uważasz tego za nieetyczne?

K: Gdyby nie było śmierci, ludzie sprawialiby za dużo problemów. Każdy ma swoją misję na Ziemi, nie każdemu jest jednak dane ją spełnić. Trzeba zasłużyć, nie wolno łamać pewnych reguł.

P: Jakie to reguły?

Kosiarz: Przede wszystkim nie prowokować Kosiarzy. Zarobki i tak są niskie, po co nam bardziej komplikować zawód?

P: Czy chciałbyś się z nami podzielić tym, ile zarabiasz?

K: Wystarczająco, aby nakarmić żonę i dzieciaki.

P: Czy można zapytać czym się zajmuje Twoja żona, jeżeli to w Twoich rękach leży wyżywienie całej rodziny?

K: Pracuje w spedycji.

P: Nie żałuje?

K: Żałuje ŚMIERTELNIE. Hehe.

Piotr: Wysłannik śmierci, sędzia niezaprzeczalny, żniwiarz żywota. Czy słysząc te określenia czujesz dumę czy żałość?

Kosiarz: (wzdycha) To nie jest takie proste. Zawód jak każdy inny, może nieco bardziej radykalny od takiego piekarza, ale praktycznie niczym się to nie różni od każdej innej kariery.

P: Wypowiadając te słowa udowadniasz, że wiesz co nieco o innych...

- Co Pana zainspirowało do podjęcia się tej kontrowersyjnej profesji?
- Właściwie od zawsze nienawidziłem ludzi…
- Wszystkich?
- W sumie to najbardziej tych, których egzystencja nie służy społeczeństwu, a więc ludzi chorych, głupich, starych, najmłodszych, fanatycznych…
- A więc dąży Pan w ten sposób do polepszenia stanu społeczeństwa?
- Nie jestem na tyle niemądry, by sądzić, że moje działania będą miały tak wielki zasięg. Po prostu eliminuję jednostki, że tak to ujmę, najbardziej szkodliwe.
- Niektórzy bardzo się oburzają na takie określenie. Niedawno usunął Pan kilkanaścioro niewinnych dzieci.
- I to właśnie mnie irytuje. Większość ludzi, gdy usłyszy słowa „niewinne dzieci”, natychmiast zacznie się awanturować i unosić zasadami moralnymi. Ludzie nie myślą. Dzieci, które zabiłem, były potomkami członków patologii społecznej. Badania socjologiczne wykazują, że jedynie znikomy odsetek osób, dorastających w takich warunkach, w dorosłości przyniesie społeczeństwu jakąkolwiek korzyść. Powinniście mi podziękować, że wyeliminowałem zgraję przyszłych gwałcicieli, alkoholików, morderców, ćpunów i złodziei!
- A co w takim razie z ludźmi starszymi lub chorymi? Oni najczęściej nie są w stanie popełnić przestępstwa.
- Ale za to pasożytują na społecznych pieniądzach. Hospicja, w których przebywają, nie dość, że pochłaniają ogromny budżet, to jeszcze zabierają miejsce, w którym mogłoby powstać coś pożyteczniejszego.
- Widzę, że jest Pan osobą „bez serca”.
- Wolę określenie „zimny realista”.

- Co Pana zainspirowało do podjęcia się tej kontrowersyjnej profesji?
- Właściwie od zawsze nienawidziłem ludzi…
- Wszystkich?
- W sumie to najbardziej tych, których egzystencja nie służy społeczeństwu, a więc ludzi chorych, głupich, starych, najmłodszych, fanatycznych…
- A więc dąży Pan w ten sposób do polepszenia stanu społeczeństwa?
- Nie jestem na tyle niemądry, by...

- Dzisiaj przeprowadzamy wywiad z dość niezwykłą... hm... osobowością, a mianowicie z Kosiarzem. Może opowie Pan czym się zajmuje?
- Niektórzy mówią, że reguluję liczbę ludności, a inni wolą powiedzieć, że po prostu odbieram życie.
- Czy takie zajęcie jest zadowalające?
- To moja praca, może się wydawać dość niezwykła, ale robię to co muszę. Powiem jednak szczerze, że wolałbym zająć się czymś innym, ale zostałem powołany właśnie do tego.
- Co Pan wtedy czuje, odbierając komuś życie?
- No nie jest to dla mnie łatwe, dlatego, że często ludzie, którym zabieram życie zupełnie na to nie zasługują i wiem, że swoją pracą przysparzam wielu cierpień i bólu. Większość osób, po które przychodzę nie powinno odchodzić już teraz, ale taki już jest los.
- Czy Kosiarz nie powinien być zdystansowany i obojętny na takie sprawy?
- Niektórzy rzeczywiście tacy są, ale są między nami i tacy, dla których to nigdy nie stanie się łatwe.
- Czy jest coś co chce Pan powiedzieć na sam koniec naszym widzom?
- Muszę powiedzieć, że to co robię jest nieuniknione, tak już musi być, bo taka jest po prostu naturalna kolej rzeczy.

- Dzisiaj przeprowadzamy wywiad z dość niezwykłą... hm... osobowością, a mianowicie z Kosiarzem. Może opowie Pan czym się zajmuje?
- Niektórzy mówią, że reguluję liczbę ludności, a inni wolą powiedzieć, że po prostu odbieram życie.
- Czy takie zajęcie jest zadowalające?
- To moja praca, może się wydawać dość niezwykła, ale robię to co muszę. Powiem jednak szczerze, że...

- Zauważyłam, że woli pan raczej towarzystwo, można tak powiedzieć, mniej żywe niż... żywi ludzie. Załóżmy zatem, że jestem teraz młodą, poważnie chorą osobą, leżę w szpitalu i walczę o życie. Mogę przed sobą mieć wspaniałą przyszłość, na którą ciężko pracowałam. Moje szanse na przeżycie z każdym dniem maleją, ale zawsze jest nadzieja, prawda? Co Pan zrobi? Zabierze moje życie, wiedząc, że tak bardzo go pragnę i tylko dlatego, że Śmierć przyciąga śmierć?

- Cóż za bezpośredniość i to na pierwszym pytaniu, ale skoro tak bardzo Panią to ciekawi, myślę, że uda mi się odpowiedzieć na to w miarę sensownie. Więc tak, wolę towarzystwo "mniej żywych, niż żywi ludzie", ale nie znaczy to, że od razu ściągnąłbym do tego paskudnego świata wszystkich ludzi na ziemi. Każde życie ma swoją cenę, w Pani przypadku - dość wysoką. Krótko mówiąc, jest pani bardzo cenna. Toczona jest walka między Życiem, a Śmiercią, a każdy chce mieć coś dla siebie, ale przecież duszy nie da się podzielić na pół. Najczęściej w takich przypadkach negocjuję z samym Bogiem, ale niestety on nie zawsze jest dyspozycyjny. Wiele wyborów podejmuję sam. Dokładnie kalkuluję, czy zabranie życia do zaświatów jest opłacalne, więc nie znając dokładnie sytuacji, w której Pani się znajduję nie jestem w stu procentach odpowiedzieć co zrobię.

- Więc na jakiej zasadzie to działa?

- W zasadzie, to nie ma zasad. Bardziej zależy to od humoru obu negocjatorów. Bóg też nie jest święty.

- Zauważyłam, że woli pan raczej towarzystwo, można tak powiedzieć, mniej żywe niż... żywi ludzie. Załóżmy zatem, że jestem teraz młodą, poważnie chorą osobą, leżę w szpitalu i walczę o życie. Mogę przed sobą mieć wspaniałą przyszłość, na którą ciężko pracowałam. Moje szanse na przeżycie z każdym dniem maleją, ale zawsze jest nadzieja, prawda? Co Pan zrobi? Zabierze moje...